Het schiet mij ineens te binnen dat ik dit jaar 40 jaar brildrager ben. En met plezier! Nooit een dag een hekel aan het ding gehad.
Stel je voor hoe erg het was: ik zat met Marlieke achterin de 3e klas Zeewijkschool, Beverwijk. Rustig fluisterend las zij mij de hele dag alles voor wat op het bord verscheen, want ik zag eigenlijk al geen hand voor ogen meer. Wij beiden dachten er niet bij na, vonden het waarschijnlijk volstrekt normaal. De een ziet, de ander niet. Geen probleem, toch? Omdat wij helemaal niet lastig waren bleef mijn handicapje onopgemerkt.
Mijn vader stond met mij aan de sluizen van IJmuiden en vroeg mij hoe het schip heette dat daar voorbij kwam. ‘Welk schip?’ vroeg ik, terwijl de oceaanstomer als een flatgebouw voor ons langsschoof. ‘Bwôoooh…’ alleen aan de prachtige misthoorn, die ik ’s avonds ook vanuit mijn bed in Beverwijk kon horen, wist ik dat er überhaupt sprake was van een schip.
Tijd voor de opticien. Toen ik voor het eerst met mijn brilletje (1969, vlindermodelletje) naar buiten stapte ging er een wereld voor me open. Wát?! Blaadjes aan de bomen, bakstenen in de muren, zandkorrels op straat? Was er zoveel meer te zien dan gekleurde vlekken en bewegende vormen?
Iets van het ludieke en psychedelische van de wereld ging wel verloren, maar er kwam een hoop voor terug. Ik realiseerde me dat ik zonder bril eigenlijk nergens was. Ik begon mij zorgen te maken hoe het verder zou moeten als het oorlog was, en mijn bril zou breken tijdens de vlucht voor een bombardement. In die tijd had ik namelijk nog geen reservebril.
Een doodenkele keer (vorig jaar bij het overhaast verlaten van mijn huis bij een uitslaande brand bij de buren) denk ik nog wel eens: handtas, sleutels, BRIL! En ik bewaar natuurlijk altijd mijn vorige bril bij het bestellen van nieuwe glazen. Voor op vakantie, voor 11 september, voor na de tsunami.
Na het vlindermodelletje kwam Buddy Holly, later onder invloed van vriend Mark de vliegtuigbril met lichtgetinte glazen.
Tussentijds de lenzen geprobeerd, maar dat eindigde na 9 maanden martelen in een oogontsteking en ik keerde opgelucht terug naar de bril. Is je oog soms gemaakt om er stukken plastic in te stoppen? Nee, zoals we nog dagelijks aan vele lenzendragers kunnen zien.
Brillen, ik houd van jullie.
Samen zullen we oud worden.
Nog vele jaren!
(PS. Was de eerste niet de hipste? Graag jouw mening!)
Geef een reactie