Veertig dagen rouw, het is een periode die in vele culturen voorkomt. Na de dood van mijn vader begrijp ik waarom. Na zo’n zes weken is de allerergste schrik eraf, de scherpste pijn een beetje verzacht. Begint het te wennen? Ja, eigenlijk wel… al is het moeilijk om toe te geven.

Soms overvalt het gemis mij onverwacht. Zo vouwde ik laatst wat bootjes, en rolden de tranen me ineens over de wangen. Ik zag de handen van mijn vader die zo’n briljant schuitje met twee zitjes eraan kon vouwen. Vaak had ik me voorgenomen om hem te vragen mij dat te leren. Ik houd van origami! Maar het kwam er niet op tijd van: de laatste jaren vond ik het te pijnlijk, omdat hij met zijn Parkinsonhanden geen fijne motoriek meer had. En nu blijft het voor altijd zijn geheim; ik kan alleen het klassieke bootje vouwen.

Wennen aan gemis is nog geen vergeten. Misschien ooit… als een ouderdomsziekte ook mij in zijn greep krijgt? Tijdens een mooie workshop over Filosoferen en schrijven van schrijfdocent Marja van Rossem schreven we over Vergeten. Er floepten de mooiste teksten uit. Om mijn vader te herdenken aan het eind van de eerste vier maanden na zijn vertrek, deel ik hier mijn kleine filosofie Vergeten.

Vergeten

Ik zag het vergeten oprukken.
Ik zag het onthouden terugdeinzen.
Ik hoorde nieuwe ideeën ontstaan. ‘Jij zit in de afstandsbediening.’
Ik voelde de nieuwe verwarring: ‘Sien, ben jij thuis of zit je hier?’
Ik wist dat losse sneeuwlagen heel snel wegsmolten en dat het lekwater over de bodem spoelde. En ik merkte dat de keiharde onderste ijslaag nog even solide was als vijftig jaar geleden.

Ik zag, hoorde en voelde. Ik piekerde over mezelf.
Wat ben ik al vergeten? Wat zal ik nog gaan vergeten?
Kan ik álles vergeten? Hoe zal mijn leven dan zijn?

Gedachten, verloren in het geheugen. Zijn ze weg, verdwenen, of alleen onvindbaar, verstopt?
De zoeker is verdwaald in de duinen. Hij zoekt, maar weet niet wat. Hij hoort de wind en ruikt de zee. Hij ziet het helmgras wuiven. Warme en koude luchtstromen wisselen elkaar af boven het mulle zand in de duinpannen.
Herinnert hij zich een kind, dat konijnenkeutels at?
Herinnert hij zich ezeltjerijden op het strand?

Hij praat over een touw dat hij heeft laten liggen in een hotel in Venetië, 55 jaar geleden.
Toen vergeten. Nooit vergeten.